Αγία ευφημία - FAI 78 Km 6 Apr 24
http://sky.gr/leonardo/flight/111171
Task 110Km
FAI triangle 78Km
Max Distant Point 41Km
Average XC speed 31Kph
Μετά από αρκετό καιρό, όλα τα alerts άρχισαν να χτυπάνε από τα μοντέλα του καιρού, και έρχεται ένα ελεύθερο από υποχρεώσεις Σάββατο. Μελετώντας στο ICON, GFS και άλλα, φάνηκε ότι το Σάββατο θα ήταν η καλή ημέρα, και όχι παντού, ενώ η Κυριακή θα ήταν ημέρα με ανέμους. Οτι έπρεπε να γίνει λοιπόν, θα ήταν στις 6 Απριλίου, ημέρα που τα θεωρητικά μοντέλα έδιναν πάνω από 100χλμ Potential Free Distance που πάντα λέγαμε και στο χωριό μου!
Το Occlusion της Κυριακής θα ήταν απαγορευτικό για την περιοχή αφού θα συνδύαζε φαινόμενα θερμού και ψυχρού μετώπου. Αντίθετα το Σάββατο ο κουμπαράς είχε μαζέψει τα περισσότερα λεφτά...
Λίγο πριν από τις διαταραχές της ατμόσφαιρας που συνοδεύονται από φαινόμενα όπως την Κυριακή, οι συνθήκες είναι πολύ ευνοικες για XC πτήσεις. Ετσι το Σάββατο όλη η ραχοκοκαλιά της Πίνδου θα ήταν εξαιρετικό πεδίο δράσης, με νεφόδρομους παντού!
Το καλύτερο μέρος με βάση τις προβλέψεις ήταν η Πελοπόννησος, όπως έδειχνε και εδω...
https://xc-news.blogspot.com/2024/04/xc-weather-forecast-peloponnisos.html
ΒΔ άνεμοι στα δυτικά και ΒΑ στα ανατολικά, θα συγκρούονταν κατα μήκος των βουνών στο κέντρο της Πελοποννήσου δημιουργώντας γραμμές σύγκλισης από βορά προς νότο.
Η υγρασία υψηλότερη στον ΒΔ θα δημιουργούσε χαμηλότερες βάσεις στα δυτικά και υψηλότερες στα ανατολικά, γύρω στα 3.100μ από το Παναχαικό μέχρι τον Ταύγετο!!!
Ακολούθησαν τα αρχικά διερευνητικά τηλέφωνο, όμως όλες οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, καθώς πολλούς από εμάς μας κρατάνε οι υποχρεώσεις μας, κυρίως με τα παιδιά, ενώ κάποιοι άλλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα F16 που αναμένοντας να ταράξουν την ηρεμία των ουρανών της περιοχής λόγω του ηνίοχου 24.
Ο Μπακούνης είχε την κόρη για τελευταία μέρα πριν φύγει πάλι για το εξωτερικό, ο Αιμίλιος ήθελε να ανάψει τη λαμπάδα που χρωστούσε στην εκκλησία από προηγούμενη αεροπορική άσκηση στην περιοχή, και γενικά το κλίμα ήταν "Μην πετάξεις". Ομως ο συνδυασμός των αλγορίθμων ήταν beneficial για εμένα, καθως ο Ερνέστο έλλειπε στην Κρήτη με το σχολείο, ενώ η Βάσω είχε εφημερία και υπήρχε δρόμος ανοιχτός!
Οι επιλογές όμως περιορισμένες. Είτε Κιθαιρώνα είτε Γκιώνα. Το δεύτερο ήταν πιο επιθυμητό καθώς μας χρώσταγε κάτι χιλιόμετρα από την προηγούμενη φορά, αλλά υπήρχε ένα ρίσκο. Η ζαριά ήταν στο εάν ο ΒΔ θα περνούσε κάτω από τα 2500μ που έλεγαν τα τοπικά τεφιγράμματα. Πολλοί νεφόδρομοι προς τον Τυμφρηστό βέβαια έδιναν την υποψία ότι τα βουνά θα δουλέψουν καλά και ο άνεμος θα περάσει είτε ψηλότερα περιορίζοντας το ύψος της κορυφής των νεφών, είτε γύρω γύρω ακολουθώντας την πορεία από τη θάλασσα, καθώς αυτή η πορεία θα είχε τη λιγότερη τριβή με το έδαφος.
Τελικά νομίζω ότι έγιναν και τα δύο, δηλαδή ο ΒΔ πέρασε ψηλότερα, ενώ η χαμηλή του θερμοκρασία ενίσχυσε τα θερμικά από τα 2300 και πάνω, όπου είδαμε μέσο όρο 8μ/sec σε κάποια στιγμή!
Περιγραφή πτήσης και αποφάσεις
Αρχικά απογειωθήκαμε από την Αγία Εφημία γύρω στις 12¨30. Γεωργοσόπουλος, Τσιγάρας, Μπακατσιάς, Κραββαρίτης, μετά εγώ. Από την προηγούμενη όμως φορά που είχα κάπως ταλαιπωρηθεί από τα χόρτα στην Αμφισα όταν προσγειώθηκα κάθετα με 25χαω Ανατολικό, είχα μπερδέψει το αλεξίπτωτο και κάποιες αρτάνες είχαν περάσει πάνω από το θόλο. Καθυστέρησα λοιπόν λίγο για να το ξεμπλέξω, μεσα σε πολύ μικρό χώρο ανάμεσα σε αλλους και σε βλάστηση και με την πίεση να βλέπω το Γιάννη να παίρνει ύψος και να μένω μόνος μου. Εφτιαξα το loup της αρτάνης και έστριψα το μόνιμα συνδεμένο κάθισμα, αλλά κάτι δεν μου άρεσε, και έβγαλα από το καραμπίνερ τον ένα ιμάντα, τον έστριψα και ετοιμάστηκα. Εκανα έλεγχο τις αρτάνεις του Peak -6 και απογειώθηκα αφού έλεγξα καλά το θόλο για να βεβαιωθώ ότι οι αρτάνες ήταν ΟΚ. Και ήταν οπότε γύρισα και απογειώθηκα. Τότε είδα ότι οι ιμάντες μου ήταν στριμμένοι! ο ένας μία φορά και ο άλλος δύο φορές. Δεν μπορούσαν να κάνω πολλά μετά από τέτοια βλακεία. Η επιτάχυνση κάπως σκάλωνε από τους στριμμένους ιμάντες ενώ οι εξτρα αρτάνες και το λαστιχένιο σύστημα του ABS από το κάθισμα Kortel Kanibal race 2 έσφιγγαν περισσότερο τα πράγματα με την περιστροφή τους...μιζέρια.
Απογείωση και στροφή δεξιά. Βλέπω το πρόβλημα. Πατώ επιτάχυνση και βλέπεω ότι καθυστερεί να χαλαρώσει όταν την αφήνω και μάλιστα ασσύμετρα. Αυτό είναι πρόβλημα γιατί δεν πρέπει να την πατάω καθώς αν έχω κάποιο μπροστινό, θα έχουμε ασσύμετρες περιπέτειες. Top landing? δύσκολο, καθώς με την πρώτη στροφή είναι κάτι στενό 4+ τη μισή στροφή και 2- την άλλη μισή. Απορρίπτεται. /το πιο ασφαλές είναι να πάρω κάποιο ύψος προσεκτικά και μακρυα από το βουνό ώστε να προσπαθήσω να κάνω ένα glide μέχρι την Ιτέα στο αυτοκίνητο και να φύγω. Ετσι σιγά σιγά, και αφού εξάντλησα τις βρισιές που έχω για περιπτώσεις αυτοκριτικής, άρχισα να ανεβαίνω και να σκέφτομαι εναλλακτικές. ΟΣο πέρναγε η ώρα αποκτούσα αυτοπεποίθηση και ύψος. Εκεί σκέφτηκα να λύσω το ABS της ζώνης από τους ιμάντες μου που επέτειναν το πρόβλημα, και ως δια μαγείας απελευθερώθηκε η επιτάχυνση. Το άλλο πρόβλημα που είχα ήταν ότι το αλεξίπτωτο έστριβε διαφορετικά δεξια από αριστερα, και αισθανόμουν καλύτερα το δεξιά. Επειδή είπα πολλά, θέλει προσοχή στην απογείωση, γιατί μετά από 36 χρόνια που είμαι στον αέρα, 31 εκ των οποίων στο παραπέντε, μπορώ να πω ότι το λάθος δεν μπορεί να αποκλειστεί σε καμία περίπτωση!!! Χωρίς να εξαντλήσω το θέμα, θα πω μόνο ότι σταδιακά άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορεί να συνηθίσω την κατάσταση του αλεξιπτώτου και σεμνά να συνεχίσω την πτήση μου, ήμουν όμως βέβαιος ότι δεν θα μπορούσα να τρέξω και να προλάβω τους άλλους στα χάλια που είχα, και θα έκανα την πτήση μου σιγά σιγά. Πριν απογειωθώ, αντί να ασχοληθώ με τον έλεγχο, εγώ έλεγα στο Γεωργωσόπουλο να κάνουμε ενα μεγάλο τρίγωνο με σημεία τη Συκιά και το καλίδρομο και να γυρίσουμε από Αράχωβα, τι χαζομάρα!! αυτά σκεφτόμουνα μετά την απογείωση.
Εκεί που χαροπάλευα, είχα και τον ασύρματο να μπαίνει πραγματικά μέσα στον εγκέφαλό μου. Εκεί που ήθελα να είμαι ήρεμος να διαχειριστώ την κρίση, άκουγα..."Ο άνεμος στα 2500 είναι τόσο...Ο άνεμος στα 2800 είναι τόσο, ο νεφόδρομος έχει βάση πάνω από 3000μ...που να πάω Γιάννη? τι να κάνω?...εγώ είμαι σε ένα +5 και πάω για 3000...εγώ είμαι εκεί ...εγώ είμαι εδώ..." ΕΛΕΟΣ αφήστε με λίγο να συγκεντρωθώ ρε μάγκες, έτσι θα το πάτε? εκεί χαμήλωσα τη φωνή του ασύρματου αλλά από λάθος πάτησα τη μνήμη 2 και άκουγα στα 146.800 αντί για 143.140. tragic...
Βουνιχώρα
Παίρνω λοιπόν ύψος και πηγαίνω προς Βουνιχώρα, μέχρι 1400-1500μ. Σερνόμουνα κουνιόμουνα και χτυπιόμουνα μέσα στην αναστροφή, όμως προχωρούσα. σε κάθε κορυφούλα έπαιρνα μερικά μέτρα και πήγαινα στην επόμενη. Καταλάβαινα μια ανατολική αύρα από Ιτέα προς Βουνιχώρα, οπότε υπολόγιζα ότι μέσα μέσα κάτι θα μου δώσει, και το έκανε. Ενα ωραίο 2+ που μετά έγινε 3+ και άρχισα να τνριφτάρω προς τη λίμνη. Από επάνω μου έφτιαχνε ένα ωραίο και ζωντανό Cumulus, το οποίο όμως φαινόταν να μην είχε ακόμη αποφασίσει από που θα δουλεύει καλύτερα. Χαμηλά δούλευε από την Ανατολική πλευρά του. πάνω από τα 1900 δούλευε η προσήλια πλευρά του στα Νότια και ΝΔ και πιο κοντά στη βάση, εκεί που το θερμικό πάγωνε από τον ΒΔ δούλευε προς εκείνη την κατεύθυνση. Αυτό ήταν καλό γιατί το ίδιο το θερμικό άρχισε να με ξεσέρνει βόρεια προς το λιδωρίκι ενώ από πάνω μου το νέφος γινόταν πιο καλά οργανωμένο και στο βάθος προς την πυραμίδα της Γκιώνας έβλεπα να φτιάχνεται νεφόδρομος.
Γκιώνα
Σημάδεψα προς κάτι λατομεία, θεωρώντας ότι εκεί θα δουλεύουν οι καλύτερα λιασμένες πλαγές, έχασα όμως αρκετό ύψος για να το φτάσω, κάτι όμως πήρα, όχι αρκετό για να μπω πιο μέσα στη Γκιώνα που ήταν ο νεφόδρομος, με εικόνα πολύ χαρακτηριστική σαν να υπάρχει σύγκλιση μεταξυ ΒΔ ψηλά και ΝΔ χαμηλά. Ετσι αναγκάστηκα να ταξιδεύω βόρεια αρκετά έξω, και χωρίς νέφη από πάνω μου. Σε μια ωραία όμως κορυφούλα πάνω από το Λιδωρίκι, βρήκα το σωστό θερμικό! +4,+6 μέχρι τα 3.100 στο ένα GPS, 3350m στο Brauniger. Επιτάχυνση (επι τέλους) και Β ιμαντες θερμικά, σύγκλιση, νέφη... έφτασα έχοντας χάσει λίγο στη γωνία της Συκιάς. Αυτή η πασίγνωστη ορθοπλαγιά ήταν δίπλα μου.
Μέσα σε μια στροφή, έβλεπα το χιονισμένο γρεμό της Γκιώνας και την Κορυφή της, και μετά την Οίτη, τα πανέμορφα Βαρδούσια, που ήταν τόσο κοντά και τη λίμνη! Ονειρο! εικόνες συγκλονιστικές!!! "Α ρε Ξηρέ" σκέφτηκα..."τι ωραίο μέρος ανακάλυψες εδώ μέσα!". Ωραίο αλλά και απαιτητικό. Και μετά από όλο το "ξύλο" που είχα φάει μέχρι εδώ, σταμάτησα να σκέφτομαι τους στριμένους ιμάντες τα κλεισιματα, και βασικά δεν υπήρχε πλέον συσκευή!!! Ομως καταλάβαινα ότι ήταν κακό το σημείο, είχα χαμηλώσει και ήμουν υπήνεμος από παντού. Μέχρι και υπήνεμα από τα Βαρδούσια υπέθετα, οποτε αποφάσισα να γυρίσω προς τα κάτω. Το πρώτο σημείο ΟΚ, αλλά δεν θέλω να συνεχίσω από εδώ μέσα. θα προσπαθήσω τωρα για το Καλίδρομο αλλά πρώτα να γυρίσω για να Cross-άρω τη Γκιώνα. Εκεί, είδα ξαφνικά το μικρό χρωματιστό τραινάκι!!! Ολοι σε μια γραμμή πήγαιναν βόρεια στο κέντρο της Γκιώνας, 1000μ πιο πάνω από εμένα! Ημουνα σίγουρος ότι αυτός ο νεφόδρομος που είχαν πάρει θα τους πέρναγε προς την Οίτη και θα έκαναν ένα τεράστιο τρίγωνο FAI στην περιοχή. Δεν άκουγα όμως τίποτε στον ασύρματο. Ανοιξα πάλι τη φωνή, αλλά τίποτε. Δεν έβλεπα και τη συχνότητα μεσα στη θηκη.
Γυρίζοντας νοτιότερα, βρήκα πάλι θερμικό και μπήκα πιο μέσα στο βουνό, μέχρι τα 2.700μ. Εκεί αποφάσισα να φύγω ανατολικά σημαδεύοντας προς τη Βάργιανη ώστε με το θερμικό της Γραβιάς να φύγω για Καλλίδρομο. Η ανατολική πλευρα της Γκιώνας αυτή την ώρα το μεσημέρι δεν δούλευε πολύ καλά, και ήταν ολα πολύ σκιασμένα, αλλά υπήρχαν τρύπες στα νέφη και ηλιαχτίδες που με καθοδηγούσας σε κάποια ανοδικά καθώς προχωρούσα ΑΒΑ. Επίσης η διαμόρφωση της Ανατολικής Γκιώνας είναι τετοια που τα πέταλα που κάνει το βουνό έχουν Νότιες πλαγές που ο ήλιος τις βλέπει καλά τέτοια ώρα. Σημάδεψα λοιπόν προς Γραβιά, και πάνω από την Τσούκκα, στο 51 όπου είναι η κεραία, πήρα κάτι με το οποίο ήταν ξεκάθαρο ότι θα φτάσω το θερμικό πάνω από τις δυτικές πλαγιές που συνδέουν τη Γραβιά με τη Βάργιανη. Εκεί ο άνεμος όπως συνήθως ήταν ανατολικός-αύρα χαμηλά που έρχεται απο την Αμφίκλεια και το Καλλίδρομο δεν είχε πια παρα ελάχιστα σύννεφα, οπότε έφυγα για Μαριολάτα και προς Αγόριανη, ακολουθώντας τα νέφη που έβλεπα να σχηματίζονται δυτικά της Αγόριανης. Ειχα και λίγο αυτοπεποίθηση καθώς η μέρα ήταν δυνατή και μπορούσα να τρέξω με επιτάχυνση μέχρι τις βραχώδεις κοφτερές πλαγιές που ήταν στον ήλιο στα Ανατολικά της Αγόριανης. Ενα ωραίο cumulus με υποδέχτηκε κάπως απότομα, πανω από τη Δυτική απογείωση της Αμφίκλειας όπου πήρα και αρκετό ύψος (3000μ) ντριφτάροντας προς το Λιβάδι και κάποια στιγμή (μέσος όρος 8 μ/δευτ) έστριψα ανατολικά για να του ξεφύγω και διέσχισα σουβλάκι τον Παρνασσό προς Ανατολικά, αρχικά πάνω από τα χιονοδρομικά μετά προς το μεγάλο αμφιθέατρο ανατολικά της Φτερόλακκας και μετά προς Τιθωρέα, και τέλος προς χαράδρα Βελίτσας και Δαύλεια . Είχα αρκετο ύψος να μετατρέψω σε απόσταση αλλά είχα χάσει 1000μ μέχρι το μαχαίρι της χαράδρας της βελίτσας, το οποίο όμως δεν μου έδωσε αυτό που περίμενα. Φαινόταν ότι ο άνεμος κάτω από τα 2100μ ερχοταν από τη Λιβαδειά σε αυτό το σημείο, οπότε πέρασα τη γωνία και τα κοφτερά βράχια και μπήκα δεξιά μέσα στο βουνό προς Αράχωβα.
Τελευταίο μέρος και Final Glide
Στρίβοντας δεξιά προς το Ζεμενό, είχα ούριο-ανατολικό ( ταχύτητα εδάφους 45-48χαω). Δεν ήξερα τι θα βρω στα υπήνεμα. Υπήρχε ανατάρραξη, όχι όμως τόσο βίαιη. Φαινόταν ότι ψηλά μπορεί να είχε κατακόρυφα υπήνεμα από τον ΒΔ αλλά υπήρχαν και τα οριζόντια υπήνεμα από τον ανατολικό , μέσα όμως στους "Δολομίτες" όλα συνέκλιναν στη σάρα, όπου έδωσε κάποιο ασαφές ανοδικό μέχρι τα 1900μ και εκεί κατάλαβα ότι πλέον θα μπορέσω να περάσω το σκαλί της Αράχωβας. Μέχρι εκεί υπήρχαν προσγειώσεις. Υπέθεσα ότι κάποια στιγμή προχωρώντας μετά την Αράχωβα θα συναντήσω κάποια χαμηλή αύρα που θα ερχόταν από την Ιτέα, οπότε και πλησίασα κοντά στην κορυφογραμμή και ευτυχώς κατέβαινα πιο αργά από το βουνό, οπότε βρέθηκα να είμαι 200 μέτρα πάνω από το Σταυρό και να εκμεταλλεύομαι ότι ανοδικό ερχόταν είτε από το λιασμένο Λιβάδι είτε από την αύρα της Ιτέας. Αυτές οι μικροσυγκλισεις δεν μου έδιναν ύψος αλλά καθυστερούσε την κάθοδό μου.
Πάνω από τα αρχαία των Δελφών, είχα οριακό ύψος για το final glide προς την Ιτέα και αποφάσισα να βγω έξω. Το νεύρο που κάνει το βουνό προς το Χρυσό και λίγο μετά υπέθεσα ότι θα προσανατόλιζε ένα convergence line προς το λιμάνι. Είχα 1200μ στους Δελφούς αλλά έπρεπε να πάω πολύ συντηρητικά μεγιστοποιώντας το λόγο κατολίσθησης για να περάσω τουλάχιστον τους πυλώνες της ΔΕΗ. Αφού πέρασα την υψηλή τάση, έφτασα κοντά στην Ιτέα και προσπάθησα να πάω σε δυτικές πλαγιές μήπως μου δώσει λίγο δυναμικό προς Δεσφίνα. Τελικά αποφάσισα να πάω στη γνωστή μου προσγείωση σε ένα μεγάλο τσιμεντένιο παρκινγ κάποιου εργοστασίου.
Μόλις προσγειώθηκα, έβγαλα τον ασύρματο και είδα τη λάθος συχνότητα. "Παιδιά ακούει κανείς, ο Τσούκας προσγειώθηκα. Γιάννη ακούς?" "Ναι όχι μόνο σε ακούω αλλά σε βλέπω κιόλας, είμαι 50 μέτρα μπροστά σου!". Είχαμε προσγειωθεί στο ίδιο σημείο μετά από ποιος ξέρει τι διαδρομή, και φαντάζομαι τι θα είχε δει και αυτός στην πτήση του σήμερα μετά από 4 ώρες...
Απέναντί μου στον ορίζοντα ακόμη στέκονταν ψηλά οι νεφόδρομοι της Πελοποννήσου! Αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν είχα πάει να πετάξω εκεί...Μπορεί και τίποτε...Αλλωστε η χαρά σε αυτό το σπορ είναι να έχεις καλή παρέα, να απολαμβάνεις αυτό που συμβαίνει και να μοιράζεσαι τις συγκινήσεις σου και τις εμπειρίες σου μετά!
Τι τυχεροί που είμαστε!
Β. Τσούκας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου