XC flight 92,6 km in October! Kalavryta, a magic place
http://sky.gr/leonardo/flight/108853
Πρόλογος
Τα Καλάβρυτα είναι από τα αγαπημένα μου μέρη. Ερχομαι εδώ για να πετάξω εδώ και 30 χρόνια.
Είναι όμως ένα δυνατό μέρος, που δεν πετάει όταν έχει μελτέμι - ΒΑ ανέμους καθώς αυτό δημιουργεί αναταράξεις, και η ιδανική περίοδος του είναι από Σεπτέμβριο μέχρι Μάιο άντε Ιούνιο πριν δυναμώσει πολύ ο καιρός.
Τι πιο βολικό λοιπόν , μια μέρα τον Οκτώβριο, να δοκιμάσει κανείς το νέο του 2 liner αλεξίπτωτο ένα ΕΝD Niviuk Peak 6?
Τέλεια! ήπια θερμικά, άπνοιες και καλός καιρός με φίλους στα Καλάβρυτα! θα περάσουμε πολύ ωραία!
(Στυλιάρι)
Καιρός
Ξύπνησα νύχτα από την ανησυχία και έφτασα Καλάβρυτα λίγο μετά τις 10.00 το πρωι. Θερμοκρασία 14, κρύο με κοντομάνικό και όλοι με μπουφαν. Μπα θα κάνει ζέστη μετά, το λέει και το τεφίγραμμα.
Καθισα λοιπόν να δώ λίγο τον καιρό, που τα σχετικά sites έδιναν Potential Free Distance 100km στην ημέρα:
Kalavryta 8 Oct 23
Καλαβρυτα 8 Οct
Barometer 1020 dropping to 1018
ΔΤ range 9 βαθμοι
Dew point 4
Cloudbase 2.500 higher at south
Cloud tops 3100
Θερμικα +3 μεχρι +4
Ανεμοι <10 kph σε ολα τα υψη
Βδ μεχρι τα 2400 ΒΑ πανω απο 2400
Αναστροφη 1200 και 2500μ
Η μερα θα δουλευει απο 12:30 μεχρι 16:30
Cumulus στο κεντρο την πελοπονησου
Φανινεται καλη ημερα για 100χλμ αλλα με μικρη διαρκεια λογω εποχης
Γραμμες συγκλισεων αναμενονται στα 2500 προς Παρνωνα και απο Μαιναλο προς Ταυγετο που θα μετακινηθουν ανατολικα
Εισαγωγή
Επειδή αγαπάμε πολύ τα ζώα και είχαμε και την πρόσφατη παγκόσμια ημέρα των ζώων, θα ήθελα να αναφέρω ότι εκτός από τα ιπτάμενα ζώα που μας δείχνουν τα θερμικά, όπως γεράκια, αετούς, πελαργούς, χελιδόνια κλπ, το αγαπημένο ζώο των παραπεντάδων είναι ο λαγός! Ειδικά σε ημέρες με αυξημένη βαρομετρική πίεση και ισχυρή πρώτη αναστροφή στα 1300μ και σε απογείωση που βρίσκεται 100μ ψηλότερα, που έχεις κάνει το λάθος να μην πας να πετάξεις στον αρίσταρχο στα 2400μ όπως θα έπρεπε μιλώντας για Οκτώβριο.
Καλάβρυτα ξανά μετά από χρόνια
Βρεθήκαμε λοιπόν όλοι μαζί στο κέντρο υγείας Καλαβρύτων για να δούμε πως θα ανέβουμε στην απογείωση.
Δυσκολευτήκαμε αρχικά να βρούμε ένα σενάριο για το πως ανεβαίνουν 5 άνθρωποι με 5 αυτοκίνητα και 5 αλεξίπτωτα στο βουνό, από τους οποίους δεν θα πετούσαν 2, ενώ στο καφενείο που ήταν στο φοντο, μπαινοβγαίνανε ασθενείς με τσιγάρο και φραπέ σέρνοντας το Σταντ με τον ορό περασμένο στη βραχιόνια φλέβα και γάζες παντού. Ηταν κάπως περίεργο, αλλά τελικά καταφέραμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα να μεταφέρουμε τη συζήτηση σε άλλο σημείο πριν τη διασταύρωση για το χιονοδρομικό.
Ηταν προφανές ότι δεν ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε ενώ όλοι ξέραμε ότι έπρεπε να απογειωθούμε πάνω από την αναστροφή στον αρίσταρχο, αλλά πηγαίναμε στη χαμηλή απογείωση μέσα στην αναστροφή, και μάλιστα βιαζόμαστε να το κάνουμε για να "κερδίσουμε χρόνο" ώστε να περιμένουμε πολύ περισσότερο να δουλέψει η χαμηλή απογείωση από το χρόνο που θα χάναμε για να ανέβουμε στην ψηλή απογείωση...Μάλλον μπερδεύτηκα και εγώ, αλλά αδύνατον να βρούμε άκρη.
Τελικά ανεβήκαμε στη Βελιά στα 1500 και καταλάβαμε ότι ο άνεμος ήταν μπροστά μας στη βορειοδυτική πλευρά, ενώ ο ήλιος-θερμικά ήταν πίσω μας στη Νότιο ανατολική πλευρά, η αναστροφή ήταν στο ύψος μας και στο διπλανό βουνό είχε ήδη κάνει Cu με βάση 3000...Μάλλον είμαστε στο λάθος βουνό.
Αφού λοιπόν απλώσαμε την πραμάτεια μας στο βουνό και έκανε ο καθένας μας ότι περίεργο κάνει συνήθως πριν πετάξει, συνηδειτοποιήσαμε ότι ανέβηκε λίγο η αναστροφή, μας έκλεισε μέσα της και έπεσε άπνοια για ώρα. Τη ρουτίνα έσπαγε το τσιριχτό drone του Κωνσταντίνου που πέρναγε ξυστά μας παραδίδοντας στο Μπακούνη μαθήματα πτήσης με VR, ο καθένας περπατουσε προς άλλη κατεύθυνση χαιδεύοντας τον εξοπλισμό του, και ο αγαπημένος λαγός όλων με αποφασιστικότητα έστησε το μαγαζί του και ανυπόμονα φούσκωσε το θόλο του για να απογειωθεί χωρίς καν να έχει ριπή. Το αλεξίπτωτο φούσκωσε και στάθηκε πάνω του ακίνητο τόσο αόριστα που και ο ίδιος δεν πίστευε ότι θα έπρεπε να στέκεται εκεί χωρίς αέρα, μέχρι που ακύρωσε από πίστη ότι δεν θα πετάξει μακρυά και αβεβαιότητα για το αν τελικά ισχύουν οι νόμοι της αεροδυναμικής.
Εγώ έστησα και στωικά περίμενα το Χρήστο να απογειωθεί πρώτος, για λόγους ευνόητους που δεν μπορώ να αναφέρω, καθώς σαν "τοπικός" πιλότος που πετάμε παρέα σε αυτό το μέρος το ίδιο συχνά εδώ και 30+ χρόνια έχει πάντα πρωτεραιότητα να μας δείξει αν η μέρα σηκώνει ή είναι νωρίς και θα την πατήσουμε μεγαλοπρεπώς. Στα στοπ πάντως δεν έχει πρωτεραιότητα να ξέρετε επειδή είναι στην περιοχή του.
Ο πρώτος λαγός - Δημήτρης πέταξε ξύνοντας το έδαφος ανάμεσα στα λαγούμια, τρύπες δέντρα, καλώδια και ότι άλλο θα μπορούσε να δώσει κάποιο ανοδικό, αλλά μάταια. Τα συναισθήματα είχαν διακυμάνσεις όταν ο Νάσος απογειώθηκε και βυθίστηκε αύτανδρος στον πυθμένα της κοιλάδας των Καλαβρύτων, αλλά εκεί που τον κλάψαμε βρήκε θερμικό από το πουθενά, αλλά όπως αποδείχτηκε έβαλε και πλώρη για το πουθενά. Ακολούθησε ο Χρήστος που έφυγε δεξιά προς την κεραία και κάτι βρήκε που του έδωσε 100 μέτρα. Ηρθε η ώρα μου να φύγω σκέφτηκα και έφυγα κι εγώ δεξιά προς τις κεραίες.
Στη Βελιά, η πλαγιά της απογείωσης δεν είναι στον ήλιο, εκτός από τα τελευταία 50 μέτρα, οπότε μόλις απογειωθείς πρέπει να κολήσεις πάνω από το λιασμένο μέρος.
Επίσης η διαμόρφωση του εδάφους είναι τέτοια που κάνει ένα λούκι από την τοπική αύρια που έρχεται από τα δυτικά μέσα στα λούκια και οδηγεί τα θερμικά - ειδικά τα πιο αδύναμα να πορευτούν ανατολικά από τις κεραίες, προς τον αυχένα που οδηγεί στη διασταύρωση του χιονοδρομικού κέντρου. Ηξερα λοιπόν ότι αυτη η αύρα, μαζί με τον ασθενή βορειοδυτικό άνεμο που έδειχναν οι ανεμογενήτριες θα συμπιεζόταν ανατολικά από τις κεραίες, σε μια περιοχή που τα υπήνεμά της θα ήταν προσήλια και θα συνεργαζόντουσαν σε μια convergence line που οδηγούσε προς το χελμό.
Οταν απογειώθηκα, κατάλαβα ότι τα θερμικά εδώ ήταν ανοργάνωτα, σε πακέτα που ακολουθούσαν το ένα το άλλο, και μία που έπαιρνες ύψος μια που έχανες, απλά έπρεπε να συνεχίσεις να κυκλώνεις το τίποτε όταν τελείωνε η φούσκα μέχρι να έρθει η επόμενη.
Αυτή η εναλαγή της φούσκας σου έδινε σε κάθε κύκλο 5-10 μέτρα τη φορά. Ετσι, μετά από αυτή τη στρατηγική της φούσκας και 150 φορές στο ίδιο σημείο είχα 1700μ. Ηρθε η ώρα να φύγω πίσω με ούριο για να πάω στα προσήλια και να εκμεταλλευτώ το σημείο που τα προσήνεμα θα συγκρουστούν με τα προσήλια και θα φτιάξουν κάτι.
Η θεωρία απέτυχε παταγωδώς, και σκέφτηκα ότι μετά την πρώτη επιβίωση του να μην φάς κλείσιμο ξύνοντας τις κεραίες της βελιάς, ένα δεύτερο κανονάκι στα υπήνεμα με πάτωμα χωρίς προσγείωση, σου δίνει την τεράστια ευκαιρία, αφού έξυνες όλα τα δέντρα και τα σπίτια-καλώδια στο χωριό Λουσοί, να παίξεις και το τρίτο κανονάκι να κρυφτείς στο υπήνεμο του βουνού πάνω από τους Λουσούς το οποίο έβλεπες να πλησιάζει με 55kph, γιατί όπως είναι γνωστό, τα θερμικά στα υπήνεμα είναι αφού πάρεις τη στροφή πίσω από αυτά!
Οπως και έγινε, στην κορυφογραμμή που κατεβαινε στους Λουσούς, από τη μία υπήρχε η ΒΔ αύρα και από την άλλη ο ήλιος. Η λιασμένη πλευρά ευτυχώς δούλεψε αφού ήταν 14.30 στο ασταθές οροπέδιο των 1000 μέτρων και φυσικά όταν έφτανες στην κορυφογραμμή έτρωγες μια σφαλιάρα από τον ανεμο που εργόταν από την πίσω πλευρά. Αυτό όμως ο κρύος άνεμος δεν δημιουργούσε καθοδικά, γιατί όπως λέει και η θεωρία, ήταν κρύος, αγκάλιαζε το θερμικό που ήταν ζεστο και το επιτάχυνε προς τα πάνω και με κλίση παράλληλη με το ridge!
Ετσι σώθηκε η κατάσταση και έφυγα για το πίσω βουνό προς το Πλανητέρο που φαινόταν πολλά υποσχόνενο και επιβεβαίωσε τη φήμη του λίγο αργότερα όταν το δυνατό ανοδικό συναντήθηκε με τον Ανατολικό που ερχόταν από το Χελμό στα 2200μ. Επόμενη πορεία προς την κεραία του Δάρα στα Δυτικά της Κλειτορίας, μαρκαρισμένο θερμικό που είναι και σε σημείο απόφασης, δηλαδή σταυροδρόμι. Σε εκείνο το σημείο, καταλαβαίνεις αν πρέπει να συνεχίσεις προς το Μαίναλο ή να πάς ανατολικά προς το Αρτεμίσιο.
Ευτυχώς εκεί το μπερντάκι ήταν αξιοσημείωτο, που δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσεις το θερμικό μέχρι να τελειώσει. Αυτό ήταν καλό όμως τελικά γιατι μου έδωσε μια σημαντική πληροφορία. Το πρώτο ξύλο ήταν στην αναστροφή στα 1300-1400μ. Το δεύτερο ξύλο ήταν στα 2200μ από τον ανατολικό, αλλά αν επέμενες μέσα στο θερμικό, πάνω από τα 2400μ ο ΒΑ ανεμος έφερνε κρύο πάνω από την αναστροφή που μετέτρεπε το θερμικό από +2 σε +5 με συνοπτικές διαδικασίες και δημιουργούσε το λεγόμενο θερμικό-κερασάκι της τούρτας. Αυτό που στο τέλος του επιταχύνει πολύ προς τα πάνω χωρίς σύννεφο, ενώ κάτω από τον ορίζοντα βλέπεις την καπνισμένη αναστροφή να κατεβαίνει ενώ εσύ ανεβαίνει μέσα στο απέραντο γαλάζιο-2900μ.
Η θερμοκρασία ήταν σημαντικά χαμηλή, και αισθανόμουν κάτι μεταξύ 0 και 5 βαθμούς, αλλά ναι μεν είχα ψοφήσει στο κρύο με το κοντομάνικο και μεμβράνη, αλλά είχα αφήσει πολύ κάτω ένα τερέν που οι περιορισμένες προσγειώσεις του μου προκαλούσαν μια πίεση για να πάρω όσο ύψος γινόταν και να φύγω. Αυτό το στρες προκάλεσε και τη σημαντικη λάθος απόφαση του να μην συνεχίσω για το νεφόδρομο που είχε προς τη Βυτίνα και νότια, και να προτιμήσω τις λιασμένες δυτικές πλαγιές προς Κανδήλα και Αρτεμίσιο.
Μετά, λίγο πάτωμα λίγο σώσιμο, λίγο στυλιαράκι και λίγο κρυάκι συμπλήρωσαν τη συνταγή προς Κανδήλα, που λίγο πριν το θερμικό ερχόταν από τη Βόρεια πλευρά, στο μεγάλο κενό στο νότιο μέρος της κοιλάδας του Φενεού, στο χωριο Μάτι νομιζω.
Αφού καθάρισα πάνω από 2000 μ άλλη μία φορά, εφυγα για το Αρτεμίσιο που εργάστηκε εντατικά για να με βοηθήσει να το διασχίσω. Κατά μήκος του βουνού υπάρχουν κάποια κάθετα πόδια με προσανατολισμό Ανατολή Δύση που για να περάσεις προς τα νότια πρέπει να πιάσεις τουλάχιστον την κορυφογραμμή. Γεναιόδωρα και τρυφερά θερμικά που ερχόντουσαν από την υπήνεμη πλευρά ΝΔ του πρώτου ποδιού με ανέβασαν στην κορυφογραμμή, και μετά, η σταθερή άνοδος στις δυτικές πλαγιές του Αρτεμίσιου ήταν piece of cake. Από προηγούμενη εμπειρία πτήσεων στην περιοχή, το πιο δυνατό θερμικό σημείο του βουνού είναι η νοτιότερη κορυφή του, οπότε στόχευσα εκεί, και βέβαια άλλη μια φορά δούλεψε καλά. Στο σημείο αυτό συγκλίνουν οι ανατολικές αύρες που μπορεί να έρχονται από το Ναύπλιο, με τη ΝΔ αύρα που έρχεται από την Τρίπολή, και αν προσθέσουμε και τον ΒΔ που είχα μέχρι τώρα χαμηλά, είναι σαν να ρίχνεις αναμένο σπίρτο σε βενζίνη! Από καθαρή τύχη πήρα αυτό τοθερμικό που έφτιαξε και νέφος από πάνω μου και ήταν η πρώτη βάση νεφών που είδα κοντά μου σε όλη την πτήση (και η μοναδική).
Μετά, το συνοθύλευμα των ανέμων της περιοχής μου έδειχνε ότι υπάρχει κάποια σύγκλιση μέσα στην κοιλάδα, στην κατεύθυνση προς Τρίπολη. Αυτό λόγω του ΝΔ χαμηλά και του ΒΔ πιο πάνω, που γινόταν και ΒΑ πάνω απο τα 2200. Ολοι οι δρόμοι σημάδευαν προς Τρίπολη, υπήρχαν άχνες που έδειχναν τη γραμμή, και κατέληγαν σε ένα νεφόδρομο που ξεκινούσε από Τρίπολη και πήγαινε στο Νότιο πόλο, όσο έφτανε το μάτι σου προς Ταύγετο. Εκεί όμως που είχα αρχίσει να κάνω πλάνο για όργια στην Πελοπόννησο, είδα την ώρα, και ήταν αργά. Είναι Οκτώβριος και ήταν εντελώς αβέβαιο αν ο νεφόδρομος θα μείνει για πολύ ένώ το θέμα της περισυλλογής αποκτούσε μια νέα διάσταση αν η πτήση συνεχιζόταν προς Ταύγετο, εκείνη της νυχτερινής διαβίωσης στο βουνό.
Τότε νόμιζα ότι κοιμάμαι και ονειρεύομαι το Μπακούνη, με τη φωνή του να δυναμώσει στον ασύρματο και να προσπαθεί να με νουθετήσει να μην συνεχίσουμε πιο κάτω, γιατί ποιος θα μας μάζευε, και άλλα σάπια. Η αλήθεια είναι ότι από εκεί που είμασταν ο ΒΔ έφερνε τα γνωστά αρώματα ΓΡΝπούλας από το Λεβίδι, που μας καλούσαν να κινηθούμε με θετικό χημειοτακτισμό προς τη γνωστή πλατεία. Η σύνεση κυριάρχησε, οπότε επιστροφή χαμηλά με ούριο ΝΔ προς το Αρτεμίσιο με τον ήλιο ακόμη κάθετο στις δυτικές πλαγιές πάνω από το χωριό. Κάτι τζούφια κυκλώματα σε οτιδήποτε έμοιαζε με θερμικό που ντριφταρε με την αύρα, και έφτασα μεχρι το λούκι του βουνού που με περίμενε hot - very hot.
Ο Χρήστος είχε προσγειωθεί ακριβώς από κάτω, ενώ εγώ σιγά σιγά ανέβαινα για την κορυφή. Εκείνη την ώρα, την ώρα που πας να το σώσεις, σε σκέφτονται όλοι. Η σύζυγος που θα σου στείλει μηνυμα, ο γιος που θα σου κάνει video κλήση, ο Μαρσελ που με καλούσε στο messenger και το έβλεπα στο ρολόι, και ο Χρήστος που μου έλεγε στον ασύρματο ότι θα έχουμε περισυλλογή, καθώς ο Μαρσέλ παίρνοντας το αυτοκίνητο του Μπακούνη ήρθε να μας μαζέψει, χωρίς βέβαια να ξεχάσει να πάρει μαζί του και τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του Δημήτρη, τα πράγματα της Ναταλίας κλπ.
Το να έχω όμως περισυλλογή με χαλάρωσε αρκετά, και σκέφτηκα τι μπορώ να κάνω με 2100 τώρα, τέτοια ώρα, με ΝΔ χαμηλά, ΒΔ στη μέση και ΒΑ ψηλά. Για πρώτη φορά σκέφτηκα να κάνω ένα ακόμη πάνω κάτω ώστε να γράψω κανένα χιλιόμετρο για το λεονάρντο.
Ενιωσα ντροπή που δεν έφυγα σε Ελεύθερη απόσταση προς τα Νότια, και έκανα και ένα μεγαλοπρεπές πέρασμα προς Κανδήλα στο βόρειο άκρο του Αρτεμισίου όρους. Εκεί, όταν μηδένησε το ανοδικό ξαναγύρισα στα νότια, πέρασα το Αρτεμίσιο και σκέφτηκα με τα 2100 που είχα πάλι να πάω όσο χρειαζόταν προς Τρίπολη, και όταν βγω στο χαμηλότερο επίπεδο της Νότιας αύρας, να υπολογίσω με ούριο να γυρίσω εκεί που προσγειώθηκε ο Μπακούνης κάτω από το χωριό. Αφού έκανα τους σχετικούς υπολογισμούς, και με σημαντική κούραση και συνεχείς σπασμούς από το κρύο για πολύ ώρα, γύρισα με την αύρα και έφτασα εκεί που έπρεπε λίγο πιο ψηλά - wingovers etc.
Μου έκανε εντύπωση ότι ενώ υπήρχε αύρα στην προσγείωση, στα τελευταία 50 μέτρα δεν είχε καθόλου άνεμο. Σημαντική λεπτομέρεια καθώς σήμερα η υψηλή βαρομετρική πίεση δημιουργούσε μεγάλη πυκνότητα στον αέρα, αρα και επιφανειακή τριβή με το έδαφος, οπότε στο final glide ήρθα με ταχύτητα. Αυτό εξηγεί επίσης κει το μπερντάκι που φάγαμε σε όλα τα επίπεδα (1,2 κλπ), αλλά και σε συνδυασμό με τη χαμηλή υγρασία (30%) την κινητική ενέργεια του θερμικού που μας θύμιζε διαρκως την αίσθηση του να είσαι ένα καρυδότσουφλο στον ωκεανό.
Απολογισμός, 92,6χλμ XC, 8 Οκτωβρίου! αυτό και αν είναι αλλαγή κλίματος! εκεί που ήμουν στρεσαρισμένος με το νέο 2 liner της Niviuk, τώρα αισθάνομαι πιο κοντά του!
Αυριο στη δουλειά με το κεφάλι ψηλά!!!
Τα σέβη μου
Βαγγέλης Τσούκας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου