Πτήση από Πλαταιές Μαραθώνα, Μάιος 2006

 Περιγρφή πτήσης

Leonardo

Μια μέρα με αναστροφή, αναμενόμενους νοτιάδες και πολύ ζέστη,

με μια πακτωμένη ατμόσφαιρα και ισχυρή αναστροφή, η απόφαση

για Κιθαιρώνα δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι ιδανική. Κι αυτό

γιατί έχει πολύ στενό παράθυρο χρόνου για να πετάξεις καλά. Αν

φύγεις νωρίς, κινδυνεύεις να πατώσεις καθώς η μέρα δεν έχει

ακόμη στρώσει. Αν περιμένεις ελάχιστα παραπάνω, τότε μπορεί να

μπει ο all time classic δυτικός και να πάς για μπάνιο, ή να μπλέξεις

μετά κάνοντας τον οδηγό για κάποιους κωλόφαρδους που πέταξαν.

Απογείωση όσο νωρίς γινόταν, πριν μπει ο Δυτικός μαζί με τον Guru,

με αυξημένο κίνδυνο πατώματος και με σκοπό να φτιάξουμε κανένα

τασκ για τους αγώνες. Την τελευταία στιγμή σώσιμο από τον Guru,

που έσωσε κι εμένα δίνοντας μου μια τελευταία ευκαιρία. Πρέπει το

στενό και με μεγάλη κλίση θερμικάκι που έγλειφε τις πλαγιές μέχρι

την απογείωση, να έτρεξε και λίγο αίμα από τις δαγκωματιές του

Ωμεγα. Με χίλια βάσανα, και μέση άνοδο 0,7 m/sec κατάφερα να

κερδίσω λίγο ύψος και δειλά δειλά να πλησιάσω προς το βουνό,

βλέποντας τα σύννεφα να σχηματίζονται στη νότια πλευρά από τα

Βίλια. Λίγο με το παρντόν, λίγο με το συμπάθιο, λίγο με θράσος και

λίγο μαζεμένα, πλησίασα στην κορυφή τη στιγμή που φτιαχνόταν

ένα καλό σύννεφο από την άλλη, και περίμενα το σύννεφο να

απλωθεί και από τη βόρεια πλευρά μπας και τραβήξει και εμένα

από τα (ελαφρώς) υπήνεμα – μόνο ένα κλείσιμο…

Από τη στιγμή που πέρασα πίσω, και έπιασα τον πρώτο νεφόδρομο,

άρχισε το μάτι μου να γυαλίζει και να κοιτάζει μακριά στο

νεφόδρομο προς Αθήνα. Κάτι σαν πρεσβυωπία δηλαδή (και η ηλικία βλέπεις σιγά σιγά).

Εν συντομία, έπιασα αγκαζέ το νεφόδρομο και προσπάθησα να μην

μου ξεφύγει η βάση, γιατί τα σύννεφα δούλευαν μόνο κοντά τους

και αν χαμήλωνες λίγο όπως έγινε κοντά στην Πύλη, το παιχνίδι

φαινόταν χαμένο από τα 1600.

Στην Πύλη πια ο Νοτιάς ήταν σαφής και η βάση χαμήλωσε.

Με έσωσε όμως ένα κοπάδι από γλάρους με το οποίο

συνεργαστήκαμε αρκετά και πετάξαμε παρέα μέχρι την Αυλώνα.

Απόλυτο συναίσθημα να είναι κανείς ανεμοπορικό κοπάδι με τα

πουλιά.

Η βάση άρχισε σταδιακά να αυξάνει και πάλι, και πάνω από το

μεγάλο όγκο της Πάρνηθας, χωρίς χωριά , προσγειώσεις και

δρόμους, το κάθε μέτρο που κέρδιζες φαινόταν σημαντικό.

Τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω μια γραμμή σαν μέτωπο

αύρας ανάμεσα σε βοριά και νοτιά, που δημιουργούσε σύννεφα

με κατεύθυνση προς Λίμνη Μαραθώνα. Με 2300 έκανα το πέρασμα

της Πάρνηθας και κυκλώνοντας ότι έβρισκα, πέρασα πάνω από τα

διόδια με 1500 και συνέχιζα. Η σκέψη της περισυλλογής με

βασάνισε για λίγο γιατί γύρω από τη Λίμνη δεν έχει και πολύ

φιλικό περιβάλλον αν προσγειωθείς, παρόλα αυτά ,

ο Δυτικός-πλέον και η αύρα που ερχόταν από τα παράλια της

Νέας Μάκρης σύγκλιναν και μου έδιναν μια ελπίδα ότι θα βρω

μια καλή γραμμή για το τελικό glide για την παραλία του

Μαραθώνα.

Τελικά , δεν ήταν σοφό να συνεχίσω με τα υπήνεμα των τελευταίων λόφων πριν την παραλία, και αποφάσισα να προσγειωθώ στο πιο

καθαρό οικοπεδάκι μέσα στο χωριό.

Για την περισυλλογή, αφήστε το. Γύρισα με ταξί Αθήνα, μαζί με

χιλιάδες άλλους λουόμενους και ταλαιπωρημένους.

Ευχαριστώ το Φυσερό την Έφη και τον Αλεξ που έκαναν επιχείρηση επιστροφής του αυτοκινήτου μου από τις Πλαταιές κατά τις 22.30

το βράδυ. Υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά με Νοτιά, θα πετάω με πορτοφόλι και κλειδιά σπιτιού.