Αναδημοσίευση -Το χρονικό μιας πτήσης σε κύμα όρους 2012

 To χρονικό μιας πτήσης σε Κύμα Όρους του Ελικώνα

Βαγγέλης Τσούκας, φθινόπωρο 2012

Leonardo

​

​19 Ιανουαρίου 2013, Σάββατο.

​

Μετά από μια εξαιρετικά δύσκολη επαγγελματικά εβδομάδα, επιτέλους ένα Σαββατοκύριακο ελεύθερο από υποχρεώσεις αν και γεμάτο από τις τύψεις ενός μπαμπά που λείπει συχνά. Με μια αμυδρή ελπίδα ότι θα μπορούσα να βρω το χρόνο να πετάξω, αλλά και από λίγο συνήθεια μπαινω στο internet αλλά ατυχώς βλέπω ότι ο καιρός θα είναι απογοητευτικός. Δυστυχώς στο παραπέντε δεν μπορείς να παραγγείλεις τον καιρό όταν εσύ είσαι διαθέσιμος να πετάξεις, κάτι που έχω καλά καταλάβει τα τελευταία 20 χρόνια.

Μήπως όμως έχει Wave αυτό το Σαββατοκύριακο?

NOAA

Μπαίνω βιαστικά στο ΝΟΑΑ για να δω τι προβλέπει το GFS μοντέλο για την Ελλάδα.

Άνεμοι Δυτικοί Βορειοδυτικοί με σημαντική ένταση, και μεταβαλλόμενη διεύθυνση καθ ύψος. Χαμηλά ΝΔ, ψηλά ΒΔ, με ένταση γραμμικά αυξανόμενη με το ύψος. Το δεύτερο είναι καλό για το σχηματισμό κύματος, όχι όμως και το πρώτο, καθώς η αλλαγή διεύθυνσης μπορεί να σπάει το κύμα.

Κατά τα άλλα, σωστή η υγρασία αφού είναι χαμηλή, καθώς οι δύο γραμμές του Τεφιγράμματος, δηλαδή η θερμοβαθμίδα και η γραμμή της υγρασίας απέχουν αρκετά μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει λιγότερα σύννεφα αλλά σε μεγαλύτερο ύψος, αλλά και μεγαλύτερη πυκνότητα αέρα, που σημαίνει ότι τα δυναμικά φαινόμενα της αέριας μάζας θα είναι πιο ισχυρά (η κινητική ενέργεια του αέρα είναι μεγαλύτερη). Φαίνεται λίγο tricky το Σάββατο για surfing στον αέρα, οπότε ας προετοιμαστούμε για την Κυριακή μήπως και καθίσει, και ας απολαύσουμε τη λιακάδα στην παιδική χαρά προσέχοντας τον πιτσιρικά από θέση που μπορείς ταυτόχρονα να παρατηρείς τον ουρανό. Το επόμενο βήμα είναι να τον εκπαιδεύσω να μου δείχνει τα γνωστά φακοειδή νέφη που είναι μαρτυριάρικα για την ύπαρξη κύματος , που τα ξέρουμε ως lenticularis.

Σάββατο βράδυ.

Πρώτο βήμα: βάζουμε τον κόσμο για ύπνο

Δεύτερο βήμα: ανοίγουμε τον υπολογιστή με χέρια που τρέμουν από συγκίνηση, και ξεκινάμε τη διασταύρωση πληροφοριών από παντού...κόλαση στο πληκτρολόγιο:

XC skies, Top Meteo, NOAA, SKIRON, NOA, Wetter3.de, GFS model, WRF model, Soundings, predicted soundings, hourly dew point evolution από το accuweather.com, κλπ.

Τελικά δεν φαίνεται ότι χάσαμε κάτι σπουδαίο για σήμερα, καθώς ο ουρανός που είδα δεν υποδήλωνε σημαντική δραστηριότητα κύματος, που εγώ τουλάχιστον θα μπορούσα να είχα εκμεταλλευτεί. Δεν ξεχνώ ότι θα πετούσα με ένα υπερελαφρό ανεμόπτερο το οποίο έχει χαμηλές ταχύτητες, και κάτω από αναταράξεις δεν πρέπει να πετάξω με περισσότερα από 140 kph, ενώ πρακτικά με ανέμους μεγαλύτερους από 160 kph σε μεγάλο ύψος πάει και λίγο με όπισθεν την ώρα που κλείνεσαι από το σύννεφο...λέμε τώρα, δεν είνα απαραίτητες οι περιπέτειες που επαναλαμβάνονται.

Και περνάμε τώρα στις προβλέψεις για την Κυριακή. Τελείωσαν τα ψέματα. Εδώ και τώρα θα πατήσω το κουμπί:

Ευστάθεια √

Για να σχηματιστεί κύμα, είναι απαραίτητο να υπάρχει ευστάθεια στην ατμόσφαιρα, πχ να είναι χειμώνας, ή ο ρυθμός μείωσης της θερμοκρασίας στην κατακόρυφη θερμοβαθμίδα να μην είναι γοργός. Δίνω τις συντεταγμένες στον υπερυπολογιστή της Αμερικάνικης Μετεωρολογικής Υπηρεσίας για τη Λειβαδιά, και βλέπω να ξεδιπλώνεται δραματικά το τεφίγραμμα, μια μαγική λέξη που κρύβει μίση, πάθη και συγκινήσεις, και θυμίζει τρελλές επετυχημένες προβλέψεις που έχουν γίνει σε αγώνες, αλλά επίσης μου φέρνει στη μνήμη την έκφραση των βασανισμένων ανθρώπων που έχουν υποστεί στωικά τα απάνθρωπα για το ανθρώπινο μυαλό σεμινάρια της Freedom. Εδώω είμαστεε...

Διεύθυνση ανέμου ΝΔ √

Μιλάμε για θρίαμβο της πρόβλεψης καιρού. Οπως είναι σαφές, οι άνεμοι την Κυριακή στρέφουν από περισσότερο νότιες κατευθύνσεις, εντελώς κάθετα στην οροσειρά της Πίνδου, δηλαδή από Νοτιοδυτική διεύθυνση. Συνήθως, η εποχή του Κύματος στην Ελλάδα είναι η άνοιξη, όπου επικρατούν ισχυροί δυτικοί άνεμοι, και δημιουργούν επαρκές κύμα για περιπέτειες σε μεγάλα ύψη. Οταν όμως πλησιάζει ένα χαμηλό βαρομετρικό, κάτι το οποίο προκαλεί τη δημιουργία ΝΔ ανέμων, και όταν κοντά του βρίσκεται ένα υψηλό με μεγάλη διαβάθμιση της πίεσης από το ένα στο άλλο, κοινώς με πυκνές ισοβαρείς καμπύλες (Γουάου) τότε έρχεται ένας πολυπόθητος Νοτιοδυτικός άνεμος που χτυπάει κάθετα στις πλαγιές της οροσειράς της Πίνδου. Μια τέτοια μέρα έγινε και πριν μερικά χρόνια η μεγαλύτερη πτήση για την ώρα στην Ελλάδα των 1010 ΚΜ.

Ένταση ανέμου και Ανεμοβαθμίδα √

Εδώ τα χαλάμε. Απαραίτητη συνθήκη για να γίνει το κύμα, είναι η ένταση του ανέμου να ενισχύεται ιδανικά με την άνοδο του ύψους, εδώ όμως φαίνεται σαν να υπάρχει ένα peak ταχύτητας 55kph στα 3.000 μέτρα και από εκεί και πάνω μειώνεται. Δεν μπορώ να το πιστέψω, όχι είναι λάθος. Ολοι κάνουν λάθος, το μοντέλο του ΝΟΑΑ, ο σκίρωνας το Wyoming, όλοι. Εγώ θα πάω και ότι γίνει.

Υγρασία √

Εδώ υπάρχει ανασφάλεια. Οι Νοτιοδυτικοί άνεμοι που οφείλονται στην προσέγγιση του χαμηλού βαρομετρικού, φέρνουν υγρό άνεμο στην περιοχή. Σίγουρα φαίνεται ότι το dew point έχει αλλάξει και υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα για νεφοκάλυψη με κίνδυνο υπερκάλυψης. Η παρουσία της υγρασίας δεν είναι κάτι το πολύ θετικό. Οταν υπάρχει λίγη από αυτήν, σχηματίζονται λίγα σύννεφα που είναι όμως δείκτες του που βρίσκεται το ανοδικό στο κύμα. Οπως με τα θερμικά και με τα cumulus. Όσο όμως αυξάνει η υγρασία, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος για υγροποίηση, παγοποίηση, και όλα τα σχετικά με τις μορφές του νερού μέσα στον αέρα. Μια βασική παράμετρος σε αυξημένη υγρασία είναι η χαμηλότερη πυκνότητα του αερα, άρα και η μικρότερη κινητική ενέργεια που μπορεί να μεταφέρει με την κίνησή του. Φαίνεται λοιπόν σαν να είναι πολύ αυξημένη η υγρασία , με μεγάλη νεφοκάλυψη. Για να μπορέσεις να ανέβεις όμως ψηλά, θα πρέπει να έχεις εξασφαλίσει και ότι θα βρεις τρύπες από σύννεφα για να κατέβεις.

Εγώ θα πάω και ότι γίνει.

Εξέλιξη συνθηκών μέσα στην ημέρα √

Οι προβλέψεις έδωσαν ότι ο ανεμος θα παραμείνει σχεδόν σταθερός κατά τη διάρκεια της ημέρας που μας ενδιαφέρει, θα μειωθεί όμως η υγρασία και άρα η νεφοκάλυψη αργά το μεσημέρι, που δίνει ένα μήνυμα ελπιδοφόρο. Θα πάω.

Αργά...Ας ετοιμάσουμε λοιπόν τα gadgets:

PDA √

Live tracking √

VHF √, Backup VHF√

GoPro√

Φιάλη Οξυγόνου√, Mountain High√, Mask√, οξύμετρο√ ...ύπνος με όνειρο με wave.

Κυριακή πρωι

Ξυπνητήρι 7.30 (Δεν είναι δυνατόν – σχόλιο στο σπίτι...εγώ θα πάω)

Πακετάρω τα εργαλιεια στα σακίδια κι αντίο. Ελπίζω να τα πούμε και το βράδυ.

Εθνική...ανοίγω το ipad…www.meteorologia.gr…weather stations…sterea ellada…parnassos1950….OXI ρε... κάτω από 30kph !@#$%^&

Φτάνω τσακισμένος ψυχολογικά στο αεροδρόμιο και κοιτάζω προς τον Ελικώνα...δεν είναι δυνατόν, είχα δίκιο. Υπάρχει πιθανότητα, καθώς ο άνεμος έχει χαμηλότερη ένταση από εχθές, αλλά περισσότερη υγρασία, και πιο σωστή κατεύθυνση και ολο το παραπάνω πακέτο ανούσιων λεπτομερειών για τον καιρό, οργανώνεται σε ένα απίθανο νέφος για Textbook for Mountain Wave Clouds. Το κοιτάζω σαν χάνος. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μου κάνει τέτοια χάρη ο ουρανός και μου ανοίγει την αγκαλιά του. Σχεδόν έχω συγκινηθεί με την εικόνα του ουρανού που με καλεί προς το μέρος του. Πηδάω έξω από το ταλαιπωρημένο αυτοκίνητο με σακίδια, μπαταρίες, καύσιμα, μπουκάλες οξυγόνου, νερά, σκουφιά...σφαίρα στο υπόστεγο του Παπαδόπουλου στην Κωπαϊδα.

Κατεβάζω το ανεμόπτερο, βγάζω τα καλύματα, το καθαρίζω, βάζω τη ρόδα ποδηλάτου στο ακροπτερύγιο και την πίσω dolly, ετοιμάζω τα καύσιμα για το δίχρονο κινητήρα, τσεκάρω μηχανικά, ηλεκτρικά, συνδέω τα ηλεκτρονικά, σεταρω παραμέτρους στα όργανα, εγκαθιστώ το σύστημα του οξυγόνου, τα vhf, το live, τον τεχνητό ορίζοντα, Electronic Vario Setting, main Battery Check, avionics, ορίζοντα, PDA, live, κινητό, οξύμετρο για τη μέτρηση του οξυγόνου στο αίμα, συνδέω το logger, τσεκάρω να υπάρχει SD Card στο See You Mobile, νερό για να πιώ, γεμίζω καύσιμα με την Αντλία του Μανόλη.

Σούπερ, οργασμός προετοιμασίας, προσμονής, ενθουσιασμού, και αφοσίωσης σε ένα σκοπό. Πίσω μου ο Αλέξης με τον Πέτρο, κάνουν τα ίδια, ετοιμάζοντας ένα Pipistrel Sinus. Θα φύγω πρώτος. Κοιτάζω το checklist μου για το πριν διαβώ την εξώπορτα του υποστέγου. Ailerons, Airbrakes, Rudder, Stabilizer, Pitot, side pressure sensors, άτρακτος, φτερά, τροχοί, πόρτες και μηχανισμός ανασυρρόμενου μοτέρ, φρένο προπέλλας που τόσο με έχει ταλαιπωρήσει με αναγκαστικές. All clear…απομάκρυνση εργαλείων, αποςύνδεση από ρεύμα, κλείνω καλύπτρα και τραβάω από το φτερό το καναρίνι έξω. Ο ουρανός πλέον έχει γίνει ένα έργο τέχνης, με απίθανα σύννεφα, χιονισμένες κορυφές και καταπράσινη γη. Υπάρχει μια μυρωδιά της άνοιξης στον αέρα.

Έξοδος στο διάδρομο:

«Κωπαϊδα, ανεμόπτερο Oscar Kilo Alpha 101, στο holding point του 27, άδεια για γραμμη»

«101 ελεύθερος γραμμής».

Σπρώχνουμε με τα χέρια το μικρό καναρίνι που αντιστέκεται στο βρεγμένο γρασίδι με τον Αλέξη. Πίσω του έρχεται ο Πέτρος με το Sinus ανυπόμονα. Μόλις απογειωθώ ο Αλέξης θα μου κρατήσει φτερό για τα πρώτα μέτρα και μετά θα τρέξει να μπει στον Πέτρο για να απογειωθούν πριν γίνει ρίψη που είναι σε εξέλιξη. Το Pilatus είναι σε άνοδο και γεμίζει τη συχνότητα... «Drop in 5 minutes»... Πρέπει να βιαστώ για να μην κάψω άσκοπα καύσιμο περιμένοντας τους αλεξιπτωτιστές. Τσεκαρω αν λειτουργει το primer και ποτίζω τα πρωτογονα Ρώσσικα καρμπυρατερ του Rotax. Φοράω το εφεδρικό και μπαίνω μέσα. Ο Αλέξης μου σφίγγει καλύτερα τις ζώνες και μου ανοίγει το οξυγόνο που δεν το έχω προσβάσιμο. Κλείνω καλύπτρα. Είμαι μόνος μου. Διακόπτης θέση 1, κινητήρας Οn, Vario On, PDA on, PDA charger On, ZAON On (anti-collision), Live On, μηδενισμός υψομέτρου, Οξυγόνο προσβάσιμο ΟΚ, νερό κοντά μου, Ζωνες Οκ, Καλύπτρα ασφαλισμένη, ελέγχω χειριστήρια, αλλη μία Primer…

Φωνάζω «Προπέλλαα» για τον Αλέξη και ignition. Ο Rotax είναι παγωμένος και παιδεύεται απο γεννησημιού του να πάρουν ταυτόχρονα και οι δύο κύλινδροι, αλλά τελικά παίρνει. Στροφές κάτω απο 3.000 rpm, κοιτάζω τον Αλέξη που μου σηκώνει το φτερό και σετάρω το ηλεκτρονικό βάριο VP6. Ως δια μαγείας έχω την έμπνευση να βάλω στο Flight Screen να φαίνεται το βολτόμετρο (έχουμε μεγάλη ιστορία εμείς οι δυο, εγώ με το βολτόμετρο).

Ζεσταίνω, μανιατό τσεκ, περιμένω τις θερμοκρασίες να πάνε στα σωστά όρια. «Kopaida, Drop in 2 minutes». Ανεβάζω το γκάζι. Είμαι έτοιμος. «Κωπαϊδα, ανεμόπτερο Oscar Kilo Alpha 101, έτοιμος για απογείωση από τον 27 Βόρειο» … «101, άμεση αναχώρηση γίνεται ρίψη σε 1 λεπτό»...thumbs up στον Αλέξη. Τσεκάρω τον άνεμο, 15-20 χλμ Ν, κάθετος στο διάδρομο. Είναι μια απαιτητική απογείωση, καθώς στα πρώτα μέτρα δεν δουλεύει το Rudder για να διορθώσει, ενώ ο άνεμος τείνει να στρίψει αυτό το καρυδότσουφλο εκτός διαδρόμου. Το μοτερ 6.500 RPM αφήνω τα φρένα. «101 τέικ οφ του σεβεν ζηρο» για να ξέρει και το Pilatus. O θόρυβος είναι δραματικός και η προπέλα περιστρέφεται σχεδόν υπερηχητικά 8 εκατοστά από το κεφάλι μου. Το πουλί βγαίνει από το κλουβί. Ευθυγραμμίζω στο διάδρομο και μαζεύω χιλιόμετρα. Το κρατάω κάτω για λίγα παραπάνω από το θεωρητικά αναμενόμενο λόγω στροβιλισμών στο έδαφος που μπορεί να την πατήσω σαν κάποιον άλλο. Στα 90 kph το αφήνω να πετάξει. Τέλεια στιγμή... «101 turning left, direction Aliartos» για να ενημερώσω ότι είναι clear για τη ρίψη των αλεξιπτωτιστών.

Απογείωση λοιπόν και αριστερή στροφή. Heading Ελικώνας. Αριστερά μου βλέπω τους θόλους που ανοίγουν στην άκρη του αεροδρομίου. Πολύχρωμοι τύποι, με χρωματιστή ζωή, αλλά κάνουν πολύ φασαρία για εμένα.

​Wave Flight



Δύο rotor clouds στα υπήνεμα του Ελικώνα. Σημαδεύω ανάμεσα στα δύο, ανάμεσα σε Αλίαρτο και Αϊ Γιώργη όπου αρχίζουν να σχηματίζονται οι πρώτες άχνες για ένα τρίτο στατικό ρότορα. Η επιλογή αυτή ήταν τελικά η σωστή. Πετώντας με παραπέντε πολλά χρόνια, η ιδέα να πετάξω στους ρότορες ενός βουνού ήταν κάτι το τρομακτικό. Ειδικά με ισχυρό άνεμο. Φαίνεται ότι είναι αδύνατον να ξεπεράσω ποτέ τη φοβία αυτή, πετώντας το 1998 στον Κιθαιρώνα και έχοντας περάσει μια βίαιη επαφή με το βουνό στα υπήνεμα με ένα UP Soul σε κάποιους αγώνες. Πριν ξεκινήσω να πετάω, όταν διάβαζα για τις πτήσεις σε Κύμα όρους, ένιωθα ένα δέος. Το θεωρούσα την απόλυτη πτήση στα όρια των επιδόσεων, χειριστικών απαιτήσεων, στα όρια του ανθρώπινου σώματος που σοκάρεται σε υποξία μέσα σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς εγκλιματισμό, με μυθικές ταχύτητες ανέμων, με ανεμόπτερα που διαλύονται στον αέρα μέσα στις αναταράξεις πετώντας στη VNE τους. Κι όμως είμαι σήμερα εδώ.

RPM 5500, αργή άνοδος με 2,5 μ/sec, υπήνεμα χορευτικά. Το ανεμόπτερο κατευθύνεται με ταχύτητα 100kph προς το βουνό. Η υπερένταση ανεβαίνει. Κάνω έλεγχο. Θερμοκρασίες ΟΚ, στροφές κινητήρα ΟΚ, υψόμετρο ΟΚ, GPS δεν έχει καλή λήψη, τελικά ΟΚ ground speed 60 kph. Καύσιμο ΟΚ, αεραγωγοί ΟΚ, κρύο-κλείνω το παραθυράκι. Στα ακουστικά ακούω τον Αλέξη και τον Πέτρο να απογειώνονται. Τελικά θα κάνω εγώ το λαγό. Μετά το δρόμο της Αλιάρτου, αρχίζουν τα όργανα... και ξαφνικά: Μπαταρία…12,1V αντί για 13,6V. Καμένη ασφάλεια φόρτισης, φτου!

Ζήτημα ξαφνικά. Θεραπευμένη μπαταρία μολύβδου μετά από βαθειά εκφόρτιση, που όμως δεν φορτίζεται τώρα ενώ χίλια γκατζετάκια τρέφονται από αυτήν. Αν τελικά τα καταφέρω να πιάσω αυτό το κύμα, η μπαταρία μου θα παγώσει με αποτέλεσμα να μην έχω πιθανά επανεκκίνηση του κινητήρα όταν τον χρειαστώ, ή αν χάσω το wave στην αρχή, πιθανώς να τη γονατίσω βγάζοντας τα 55 κιλά του κινητήρα έξω και πατώντας τη μίζα.

Το solar βάριο χτυπάει διαφορετικά. Το Ανεμόπτερο γλυστράει και επιταχύνει, μπαίνω σε ανοδικό +3, +4, +4,5 m/s.

«Ακούει το 101»? «101 μεταξύ Αλιάρτου και Αγ Γεωργίου στα 1300 +4 έως +4,5». «Πάμε–Β»

Αλλάζω συχνότητα σε 123.45 mhz. «Αλέξη έχω μπεί σε μπάρα και με κατευθύνει δυτικά του ρότορα σε άνοδο 1700».

Στα 2000 έχω πάει ακόμη δυτικότερα και βλέπω ότι είμαι σε μια δεύτερη αρμονική ενός κύματος από το βουνό πίσω από τη Λειβαδιά. Ξαφνικά το χάνω... +μισό. Πρέπει να πάω στην πρώτη μετά το gap. Καθώς ο άνεμος χτυπάει στο βουνό και δημιουργεί ορογραφικό νέφος σαν καπάκι πάνω στην κορυφή. Καθώς ο άνεμος κατεβαίνει από τα υπήνεμα, θερμαίνεται κατεβαίνοντας και ξεφεύγει από τον κορεσμό, με αποτέλεσμα να διαλύεται το νέφος και να δημιουγείται μια μπλε τρύπα. Μετά από αυτή βρίσκεται η πρώτη ανοδική μπάρα πίσω από το βουνό. Αυτή ψάχνω.

+1, +1.7, +2.2, +3, +4m/s. Υπομονετικά ανεβαίνω ψάχνοντας το καλύτερο σημείο. «Ακούει το 101?»

«Το 101 μεταξύ Λειβαδιάς και Αγ. Γεωργίου στα 3.400 σε +2»

«Μπράβοο! Συνέχισε. Είμαστε χαμηλότερα προσπαθώντας στα 1.700 είναι δύσκολο»

Βάζω το οξυγόνο. Με βάση τη φυσιολογία υψομέτρου των καπνιστών πρεπει να το κάνω τώρα. Mountain High στο normal. Ένας αισθητήρας καταλαβαίνει την υποπίεση που δημιουργείται στη μάσκα όταν εισπνέεις και ανάλογα με τη βαρομετρική πίεση σου δίνει έναν παλμό οξυγόνου που αναμιγνύεται με τον εξωτερικό αέρα. Αυτό κάνει οικονομία στη φιάλη.

3.800-4.000-4.500-4.800

Εχω αρχίσει να την ακούω από το κρύο. Εξαερισμός στα πόδια κλειστός. Παράθυρο κλειστό. Η καλύπτρα θολώνει μέχρι τα 4.000m, μετά παγώνει. Μετά ο πάγος προχωράει σε όλη την καλύπτρα 5.000μ. Πρέπει να ξύνω τον πάγο δημιουργώντας τρύπες για να δω έξω. Ξύνοντας πέφτουν νιφάδες σαν χιόνι μέσα στο cockpit… “guys το 101 – χιονίζει εδώ μέσα»

Πέτρος – «Αλέξη πες του να κατέβει, έχει πάθει υποξία, είναι ψηλά και λέει ανοησίες»

5.500μ. θερμοκρασία γύρω στους -25 C. H καλύπτρα μου έγινε σαν υποβρύχιο με φινιστρίνια. Κοιτάζω τον τεχνητό ορίζοντα και το χάρτη στο PDA που κάνει ζουμ στο 1 χιλιόμετρο για να μην χάσω το track, λιγο πριν με αγκαλιάσει το πάνω νέφος. Ελάχιστα μέτρα μέχρι να κρυφτώ μέσα από τις άχνες και κάνω μια 360 βλέποντας γυρω γύρω θάλασσα. Πρέπει να είδα σε αυτή τη στροφή όλα τα μέρη που έχω περάσει με το παρα5.

«101?...101 ακούς? Που βρίσκεσαι είναι αδύνατον να σε δούμε. Εμείς στα 2.500 και εσύ +3.000 μ ψηλότερα»

Κοιτάζω το οξύμετρο γιατί έχω αρχίσει και ανησυχώ για την υποξία. Δυστυχώς έσπασε από το σφίξιμο της ζώνης. Ανεβάζω λίγο το ποσοστό του καθαρού οξυγόνου στο μίγμα και απαντώ «Αλέξη το 101...στα 5.500μ ρεκόρ καναρινιού, κάνει κρύο, δεν βλέπω έξω και χιονίζει εδώ μέσα»....

«Βαγγέλη (Τρία πουλάκια κάθονται) πόσο κάνει 1.000 μείον 7?»

«Σκέψη...9..9..3»

«πόσο κάνει αυτό μείον 7?»

«...9....8......6?»

«Πολύ καλά. Θα ανέβεις κι άλλο?»

«101 προσπαθώ να ξεκολήσω τα αεροφρενα για να αρχίσω να κατεβαίνω αργά προς τα κάτω. Ο στόχος επετεύχθη»

 

Η κάθοδος πρέπει να μην γίνει πολύ γρήγορα για να μην γίνουν ταχείες διαστολές. Ενα ανεμόπτερο με gel coating θα μπορούσε να πάθεi μεγάλη ζημιά στο υλικό του αν κατέβει πολύ γρήγορα. Με ένα ξύλινο ανεμόπτερο καλυμένο με θερμοσυρικνούμενο ύφασμα σαν μοντέλο με κόλλες αγνώστων προδιαγρaφών, δεν το ξέρω.

Airspeed 120, ground 220 kph. Vario -8 m/s πρεπει να κατέβω πιο απαλά, αλλά ήθελα να απομακρυνθώ λίγο από τη βάση του φακοειδούς. Ταξιδεύω ανατολικά προς Αταλάντη και απολαμβάνω τη θέα. Μπαταρία παγωμένη με 11,7V που σημαίνει ότι δεν θα βγει το μοτερ έξω αν το χρειαστώ. Δεν κάνουμε τώρα και άλλα 100 χιλιόμετρα βόλτα γύρω γύρω με αυτό το ύψος?

 

Σταδιακά φτάνω στο αεροδρόμιο, και ξαναμπαίνω σε αυτόν τον κόσμο, που μιλάει στον ασύρματο, κάνει touch and go, πηδάει από το Pilatus κάνοντας ελεύθερη πτώση προς την κατασκήνωση του κεφιού, άνθρωποι, αυτοκίνητα , κόσμος πίνει καφέ και βλέπει κίνηση στον ουρανό, ακούς κινητήρες και μουσικές και κάποιος πρόθυμος κάνει τον «πύργο» για να διευκολύνει την κυκλοφορία.

«Κωπαϊδα το 101 στα σιλό. Διάδρομος εν χρήση?»

«101 ο 27, αλλά περίμενε τη ρίψη που είναι σε εξέλιξη»

«απολαμβάνω μια τελευταία στροφή πάνω από τη λίμνη και κατεβαίνω με αερόφρενα να προλάβω το παράθυρο προσγείωσης.

«Το 101 στο βόρειο υπήνεμο του 27 για full stop»

«Ελεύθερος για προγείωση στον 27 νούμερο 1»

 

Προσγειώνομαι με κάθετο άνεμο 15 kph και αρκετη ανεμοβαθμίδα. Πίσω μου ένα Trinidad νομίζω ετοιμάζεται για γραμμή, ενω το Pilatus προσγειώνεται ανάποδα από το 09. Με τη φόρα βγαίνω εκτός διαδρόμου και σταματώ μέσα στο καταπράσινο λιβάδι της Κωπαϊδας.

«Το 101 απελευθέρωσε το διάδρομο»

 

Όλα γίνονται τόσο απλά και τόσο αυτόματα, τόσο αυτονόητα. Έχω βέβαια 130 παλμούς από την υποξία, ο εγκέφαλος τα έχει λίγο δει θολά, τα πόδια έχουν πάθει 10 κράμπες μάλλον από το κρύο (-25) και την ακινησία μέσα σε αυτό, αλλά δεν έχω διαθέσιμες λέξεις να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω πόσο υψηλά έχουν ανέβει τα επίπεδα της ενδορφίνης και της ικανοποίησης.

 

Στρίβοντας στην τελική, και βλέποντας με ένα ευρυγώνιο βλέμα τα βουνά στο βάθος, που λίγο πριν είχαν γίνει μια κοιλάδα, σκέφτομαι το γιό μου, το πόσο ωραίο είναι αυτό το σπορ, και τι θα του απαντήσω όταν γυρίσω σπίτι και με ρωτήσει αν ήμουν στεναχωρημένος που δεν ήμουν μαζί του και ήμουν μόνος μου πάνω από τα σύννεφα. Σίγουρα θα είμαι περισσότερο χαρούμενος γυρίζοντας στο σπίτι που θα τον δω.



Βαγγέλης Τσούκας